Malatya’nın 11 Karanfiline…
Türkiye tarihinin en kanlı terör saldırısının üzerinden yıllar geçti. 10 Ekim 2015 sabahı Ankara Garı önünde “Emek, Barış ve Demokrasi” mitingi için toplanan binlerce insanın üzerine ölüm yağdıran o patlama, yalnızca Ankara’yı değil, ülkenin dört bir yanını kararttı.
Ve o karanlık, Malatya’nın yüreğine tam 11 karanfil bıraktı.
Malatya o gün, gençliğinin en güzel çağındaki 11 CHP’li gencini yitirdi. Hepsi umut dolu, barış talebini omuzlamış, korkusuzca Ankara’ya giden insanlardı. Katliamın ertesi günü, Kadıköy’den, İstanbul’dan, Türkiye’nin dört yanından gelen gençlik kolları üyeleri; Malatya’nın şehir mezarlığında gökyüzüne kaldırılan yumrukların, gözyaşına karışan sloganların şahidi oldular.
CHP Kadıköy Gençlik Kolları Başkanı Burkay Düzce, o günü şöyle anlatıyordu:
“Yola çıktığımız 11 Ekim gününün öğle saatlerinde aramızda olacak arkadaş sayımız hareket ettiğimiz akşam saatlerine kadar yarı yarıya azalmıştı. Aileler korkmuştu, haklıydılar da… Ama acının tam da amacının bu olduğunu, terörün bizi korkutarak sindirmek istediğini anlatmaya fırsat bulamadık. 12 saatlik yolun sonunda Malatya şehir mezarlığına ulaştık. Karşımızda zırhlı polis araçları, tepemizde helikopterler… Hepimizin dilinde aynı soru: ‘Cumartesi günü neredeydiniz?’”
Cenazelerin kaldırıldığı o avluda gözyaşıyla sessizlik birbirine karıştı. Ağlaşmalar, yavaş yavaş isyana dönüştü. Gençlik kollarının sesleri birleşti: “Katiller dışarı!”, “Anaların öfkesi katilleri boğacak!”
Beş can birden toprağa verilirken, Malatya’nın göğü bu haykırışla yankılandı. Müftü yardımcısı, aceleyle kıldırdığı cenaze namazının ardından sessizliğe gömüldü; halk ise öfkesini içine sığdıramadı.
Yasın içinde direniş vardı o gün. Yaşlı kadınlar sol yumruklarını kaldırıp “Güneşi içenlerin türküsü”nü söylediler. Gençler, toprağa düşen yoldaşlarının ardından “Barış” diye haykırdı. Bir baba, telefonun ucunda “Hepsi yeğenim, hepsi!” diyerek yıkılıyordu. Malatya, o gün bir şehir olmaktan çıkıp bir yas meydanına, bir direniş alanına dönüştü.
Eren Akın: “Vurulduk ey halkım, unutma bizi”
O 11 candan biri, Eren Akın’dı.
Henüz 19 yaşındaydı. CHP Malatya Gençlik Kolları üyesiydi. Barışın, eşitliğin, emeğin dilinden konuşuyordu.
Aylar önce, Uğur Mumcu anısına düzenlenen etkinlikte, Mumcu’nun “Vurulduk ey halkım, unutma bizi” dizelerini okumuştu.
Kısa bir süre sonra, aynı sözler onun adıyla anılacaktı.
Eren’in hikâyesi, Malatya gençliğinin belleğine kazındı; arkadaşlarının yeminine dönüştü: “Unutmayacağız, unutturmayacağız.”
Acının kökleri: Hamido’dan Hrant’a
Malatya’nın hafızası acının toprakla harmanlandığı bir bellektir.
O gün mezarlıktan ayrılanların gözyaşlarına eşlik eden sözler, sadece 10 Ekim’in yasını değil; Hamido’nun 1978’de öldürülmesinden, Zirve Kitabevi’nde boğazı kesilenlere ve Hrant Dink’in delik ayakkabısına kadar uzanan bir karanlığın ağırlığını taşıyordu.
Bir kuşak, bir başka kuşağın acısını devralarak yürüyordu.
Burkay Düzce’nin satırlarında bu hafıza şöyle yankılanıyordu:
“Bu karanlık bizi Hamido’nun öldürülmesinden Zirve Katliamı’na, Hrant Dink’in delik ayakkabısına kadar götürdü. Ama biz bu zehirlenmişliğe karşı and olsun ki barışı inşa edeceğiz.”
“Unutmayacağız, unutturmayacağız”
Aradan yıllar geçti.
Bugün, Malatya’da yine aynı meydanlarda, aynı isimler anılıyor.
Eren Akın’ın, arkadaşlarının ve o 11 karanfilin adları, pankartlarda, ağıtlarda, sloganlarda yeniden yankılanıyor.
CHP Gençlik Kolları, sivil toplum örgütleri ve aileler, her 10 Ekim sabahı mezarlıklarda buluşuyor.
Ellerinde karanfiller, dillerinde aynı söz:
“Barış için yola çıktılar, barışın simgesi oldular.”
Ve her yıl aynı yemin yineleniyor:
Onların hayalini yarım bırakmayacağız.
Barışın türküsünü susturmaya çalışanlara inat, her yıl, her şehirde, her 10 Ekim’de “unutmadık” diyeceğiz.
Malatya’nın 11 karanfiline selam olsun.
Eren Akın’a, barışa, inadına umuda…
