İzmir’den Ankara’ya gelen hemşerimiz ve meslektaşım Halit Alpaslan’la 25 Kasım 2025 salı günü Kızılay’da eskiden Emekli Sandığının malı olan binanın önünde buluştuk.
Hala oturarak Sakarya Caddesi’nde bulunan Hekimhanlı bir hemşerimizin dershanesine uğradık. Yerinde olmadığından görüşemedik; kültür ve sanat ağırlıklı söyleşilerimizi sürdürerek Meşrutiyet Caddesi’nde uğrayacağımız iki yere doğru ilerlerken İnkılâp Sokakta Kızılay Müzik’e Murtaza Çağır’a uğradık. Murtaza Çağır ve konuğu ile birkaç dakika da olsa halk kültürü ve türkülerden söz ettik.
Meşrutiyet Caddesi’ndeki arkadaşlarımız yerlerinde bulamayınca Yüksel Caddesi’nden Atatürk Bulvarı’na, Güvenpark’tan Gazi Mustafa Kemal Bulvarı’na geçerek Ankara’daki Hekimhanlılar Derneğine gittik.
Hekimhan Derneği’nde altmışlı yıllara kadar uzanan anılar ve diğer konuları anlatmayı sürdürdük. Çay, sohbet derken yönetim kurulu üyesi olduğum Hekimhanlılar Derneği Başkanı Vahap Uzunoğlu geldi. Yazıhan’ın Bereketli (Çörmeğe) köyünden Hekimhan’ın Güzelyurt köyüne gidişlerini, mahalleleri Çerme’nin adının Çörmeğe’den geldiğini, bazı akrabalarının ise Kangal’ın Kocakurt köyüne yerleştiğini, Kuluncak ilçesinde de Çörmü’nün bulunduğunu, Güzelyurt’ta yetişen Âşık Pervane’nin adını Çörmeğe’de yetişmiş ünlü Ozan Âşık Sıtkı Pervane’nin (Sıtkı Baba) adından aldığını anlattı.
“Bunları yaz da Hekimhan dergisinde yayınlayayım, kalıcı olsun” dedim. Vahap Uzunoğlu bu konuları çok kez anlatmıştı. “Bir gün anlatayım da yazalım” dedi.
Halit Alpaslan’a Hekimhan dergisinin 2025 yılı sayılarını, Âmânı Bol Olsun kitabımı, Fatoş Karaoğlu’nun Ardıç Kuşu romanını armağan ettim.
Telefonda olsun, yazışmalarımızda olsun, bugünkü üç saatlik söyleyişilerimizde olsun sözünü ettiği bazı anılarını kitap bitirdiğinde yazmayı düşündüğünü söyledi. Ben de kendisine 1983 yılından geriye dönüş yaparak anılarıma iz bırakan anılarımı anı-deneme biçiminde yazdığımı 200 sayfaya yaklaşan bütünlükte olduğunu pek çok kitap çalışmamdan dolayı baskıya sıra gelmediğini ve diğer konuları anlattım.
Halit Alpaslan’ın Yazıhan Haber’de yayınlanan Yazıhan Tiyatrosu yazısını anımsatarak, benim de Yazıhan’da sinema ile ilgili bir anım olduğunu, çok kısa da olsa bunu yazmak istediğimi kendisine anlattım. Bu anımı siz okurlarımıza da paylaşmak istiyorum.
Dinlenme tatili dönüşünde Hekimhan’da bir araya geldiğimiz Akçadağ İlköğretmen Okulunda okuduğumuz bazı arkadaşlarla trenle yolculuk yapmaya başladık. Sivas tarafından gelip aktarma yapmadan Malatya’dan Adana yönüne dönen, Akçadağ İlköğretmen Okuluna kadar binip gidip geldiğimiz Hamido adını verdiğimiz tren seferiydi. ‘Ara Treni’ de dedikleri bu tren hem yük, hayvan, hem de yolcu taşırdı. Yüksek hızda gitmez, hatta bazı yerlerde trenden atlayanlar olduğunu anlatırlardı.
Akçadağ İlköğretmen Okulu’na giden arkadaşlarla yolculuğumuz Yazıhan’a kadar sürdü. Burada karşıdan gelen treni beklemek gerektiğinden yolculuk duraklatıldı. İki saat bekleyeceğimiz duyuruldu. Issız bir yer olan Yazıhan istasyonunda günümüzü nasıl geçireceğimizi düşündüm.
O sırada yakında bulunan sinemada filmin başlayacağı duyurusu yapılıyordu. Arkadaşları topladım, “İki saat nasıl geçecek? Gelin sinemaya gidelim, hem film izlemiş olur, hem zamanımızı değerlendirir hem de içerisi sıcak olur, üşümeyiz” dedim. Arkadaşlar önerimi kabul ettiler, sinemaya girip filmi izledik.
Zamanımızı değerlendirmiştik, çıktıktan bir süre sonra Hamido geldi, binerek Malatya’ya, oradan da Akçadağ İlköğretmen Okulu’na gittik.
Aradan elli yıldan fazla bir zaman geçmiş, hangi film olduğunu anımsamıyorum. Ancak kovboy filmiydi sanıyorum…
