Çocuklar Allah’ın bize verdiği en kıymetli hediyelerdir. Çocuklarımızı terbiye etmek, iyi bir eğitim vermek, ihtiyaçlarını görmek anne ve baba olarak görevimizdir. Çocuklarımız ne kadar asi olursa olsun anne baba olarak şefkatimizi onlardan esirgememeliyiz. Gönül koyup ilişkimizi koparmamalıyız.
Çocukların ekmekten, sudan çok sevgiye, ilgiye ihtiyaçları vardır. Çocuklar dışarıdan geldiği zaman onlara sarılmalı, öpülmeli, hoşgeldin demeli, değer verilmelidir.
Çocuklara bırakılacak en büyük miras onlara iyi bir eğitim ve terbiye vermektir.
Küçük yaşta okuma sevgisini elde eden çocuklar hayat boyu okurlar. Okuma alışkanlığı elde eden, kitap okuyan çocuklar eğitiminde başarılı olurlar. Biz kitap okursak bizi gören çocuklarımızda kitap okuma alışkanlığı elde ederler.
Çocukları en çok etki altında bırakan arkadaşlarıdır.
Onun için çocukların arkadaş çevresi çok önemlidir.
Ağaç yaş iken eğilir. Çocuklar kişilikleri küçük yaşta şekillenir. Onsekiz yaşından sonra değişmeleri çok zordur.
Anne babanın çocuklara karşı farklı davranışlarda bulunmaları doğru değildir.
Çocuklara yüksek hedefler gösterilmelidir.
Hedefini yüksek tutan çocuklar hayatta başarılı olurlar.
Takdir edilen çocukların yetenekleri inkişaf eder.
Ergenlik döneminde çocuklarda kendini ispat etme duyguları baş gösterir. İtaatsizlikleri görülebilir. Hayatlarında değişim yaşarlar. O dönemde çocuklara karşı sabırlı davranılmalıdır. Ta ki kişilikleri oturuncaya kadar.
Ailede yeterince ilgi sevgiyi görmeyen çocuklar ilgi ve sevgiyi dışarıda ararlar. O da çocukların kötü çevrelerin içine düşmelerine sebep olur.
Çocuklar küçük yaşta biraz yokluk, zorluk görmelidir.Ta ki hayatı tanısın. Her isteği anne baba tarafından yerine getirilen çocuklar ilerde hayatlarında çok sıkıntı çekerler.
Çocuklara sorumluluk verilmeli. İş yaptırılmalı.
Tertip düzenli olma alışkanlığı kazandırılmalıdır.
Örneğin yatağını toplamalı, annesine sofrada yardım etmeli. Elbiselerini yerine asmalı.
Annelerin yaptığı en büyük hata, şefkatlerini yanlış yerde kullanmalarıdır. Fazla koruyucu olmalarıdır.
Çocukları yetiştiren birinci öğretmen annedir.
Çocuklara nasihat vermekten çok, örnek olmak önemlidir. Yaşanarak verilen ders en etkili dersdir.
Babasının yalan söylediğini gören bir çocuk yalana alışır. Sigara içen bir babanın çocuğuna “sigara içme” demesinin etkisi azalır.
Çocukların ruhları hassastır. Çok erken etki, tesir altında kalırlar.
Çatışma içindeki bir ailede yetişen her çocuğun ruhu yara alır. Şöyle bir yazı okumuştum. Bir babanın çocuğuna yapabileceği en büyük iyilik, çocuğun annesini sevmektir. Bu söz ilk başta garibime gitmişti. Fakat sonra çok haklı ve doğru bir söz olduğunu anladım.
Çocuklara ihtiyaçtan fazla para verilmemeli.
Çocuğun kimlerle arkadaşlık yaptığına dikkat edilmeli. Gerekirse çocuğun çevresi değiştirilmelidir.
Hepimizin çevresinde muhakkak yetim çocuklar vardır. Onların başlarını okşamalıyız. Gereken sevgi ve şefkati gösterip ihtiyaçlarına yardım etmeliyiz.
Bağımlılık yapan herşeyden uzak kaçmak gerekir.
Son zamanlarda bağımlılık yapan bilgisayar oyunları çocuklarımızı derslerinden uzaklaştırmaktadır. Vaktini heba ettirmektedir.
En tehlikeli olanı ise çocuklarımızın, gençlerimizin yaygınlaşan uyuşturucu tuzaklarına düşmeleridir.
Onun için “saldım çayıra mevlam kayıra” düşüncesinden vaz geçip çocuklarımıza sahip çıkmalıyız. Nerede olduklarından, ne yaptıklarından, kimlerle arkadaşlık yaptıklarından haberdar olmalıyız.
Babanın çocuğuna duası peygamberin ümmetine duası gibidir.
Anne baba olarak çocuklarımıza dua etmek onların üzerimizdeki bir hakkıdır.
Kazım KILINÇ
