Bir Yoldan Geriye Bakarken..

Babam…
Köyümüzde okul yoktu. Onu, imkânların taş üstüne taş koyulmadığı o yıllarda, Fethiye’ye göndermişler. Yüreği hevesliymiş belki ama yol kısa, ömür zorlu, elinde avucunda olan da birkaç hasır altı niyetinden öteye geçememiş. Babam gibi nice Anadolu çocuğu, okuma hevesini yarıda bırakmak zorunda kalmış, çünkü o zamanlar bilgiye ulaşmak, bir çocuğun sırtında taş taşıması gibiydi: Azmi yetse, gücü yetmiyordu.

Yıllar geçti.
Babamdan kalan ne varsa, zamanın elinde un ufak oldu. O da birçok çiftçi gibi fakirleşti, yalnızlaştı. Ben ise okula başladığımın ikinci yılında annemi kaybettim. Hayatın eşiğine öksüzlüğün yüküyle oturdum. Dedemin babama sunduğu imkânların hiçbiri elimde yoktu. Ama bir yol vardı önümde, yürümekten başka çarem de yoktu.

Binbir zorlukla, omuzumdaki yüklerle, bir yandan çalışıp bir yandan okuyarak, dost eline tutunarak bitirdim tıp fakültesini. Beyaz önlüğü giydiğim gün, çocukken taşıdığım kara yazgıdan biraz olsun sıyrıldığımı hissettim. Ama öğrenmekten hiç vazgeçmedim. İyi bir ekibin parçası oldum, çalıştım, didindim… Sonunda profesör oldum. O unvanı almak bir gurursa, onunla birlikte gelen sorumluluk bir ömre yüklenmiş bir borçtur.

Bugün geriye baktığımda, bu ülkenin sunduğu sınırlı ama anlamlı imkânlarla nelerin yapılabileceğini görüyorum. Cumhuriyetin bize açtığı yolun, yurttaşlar tarafından nasıl yüründüğünü de… Herkes aynı haktan faydalanamıyor. Bir yanda sahte umutlar satan siyasiler, diğer yanda her sabah aç karnına okula gitmeye çalışan çocuklar…

Bunca zenginliğe rağmen neden bu kadar yoksuluz?
Dağlarımızda madenler, tarlalarımızda bereket, gökyüzümüzde güneş, denizlerimizde yaşam var. Su var, toprak var… Ama adalet? Ama liyakat? Ama akıl?

Bütün bunları gördükçe insanın içi kanıyor.
Yalnızca hekimliğim değil, insan oluşum da isyan ediyor bu çarpıklığa. Çocuklarımıza borçluyuz. Onların daha adil, daha onurlu bir ülkede büyümesini sağlamak zorundayız.

Bu yüzden son zamanlarda kendime sorduğum sorular değişti. Belki de artık yalnızca bir hekim olarak değil, başka bir sorumlulukla da konuşmam gerekiyordur.
Ama bunu dillendirmek için henüz erken.
Belki de bazı kararlar, önce insanın içinde olgunlaşmalı; kelimelerden önce bakışlarda, suskunluklarda şekillenmeli…