Bizim memlekette bazı siyasetçilerin en büyük meziyeti nedir biliyor musunuz?
Zeka değil.
Bilgi hiç değil.
Hele entelektüellik, edep rica eder, yakışmaz bile.
En büyük meziyet: kurnazlık.
Evet, öyle bir kurnazlık ki, devletin kaynaklarını parsel parsel talan etmeyi, kamu kasasından ömürlük servet devşirmeyi, hatta torunların torunlarına yetecek hortumlar döşemeyi maharet sayar.
Ve ilginçtir, bu düzenbazlık sistemin içinde öyle “normal”leşmiştir ki, bunu başaran kendini bir de “zeki” ilan eder. Hatta bazısı yüzsüzlükte ileri gidip, bunu “başarı” sayar. Çünkü bu topraklarda hâlâ zekayı ahlakla bütünleştirmenin gereğine inanmayan bir kitle vardır.
Düşünün ki: Kendi cebini doldururken, vatandaşın cebini boşaltmaktan zerre utanç duymayan bir tipolojiden söz ediyoruz. Yetmiyor, bir de çıkıp halkın önünde nutuk atıyor: “Ben bu milletin hizmetkârıyım!”
Ey halkım, sana hizmet edenin kaç göbek torunu özel kolejlerde okuyor, sen hâlâ köy okulunun çatısı akıyor diye muhtara dilekçe veriyorsun, farkında mısın?
Ama öyle bir dil tutturmuş ki bu kurnaz siyasetçi, “Ben halk çocuğuyum” deyip cebindeki son bozukluğu da senden istiyor.
Kültür desen, yok.
Okumak piyasa yapacağı bir diplomadan ibarettir. Eline tutuşturulmuş cevapları yazarak elde edilmiş bir tapudur o. Azıcık kültür satmaya kalkışsa hemen foyası ortaya çıkar. Çünkü bilgi şeffaftır; meraklısı açar, bakar, ölçer, biçer. O yüzden bu türden siyasetçiler, entelektüel değil ama “uyanık” görünmeye çalışır.
Ve hep aynı hikâye:
Kamunun malı, kendi malı gibi görülür. Hatta artık “kendi”nin anlamı da genişlemiştir: Akrabalar, hısım, damat, bacanak, dayıoğlu, emmioğlu… Hepsi bu kaynaktan nemalanır.
Bizimkiler siyasetin en çok yunancasını severler. Yani, Politika !! Eski Yunanca’daki anlamıyla: Çok yönlü olmak. Hatta bizdeki pratiğiyle “çok yüzlü” olmak. Dışarıda halkın adamı, içeride sülalesini kalkındırma dernek başkanı.
Ama yine de en ironik olan nedir biliyor musunuz?
Bunu bilip, bunu görüp, bunu defalarca tecrübe edip, gidip sandıkta yine aynı kurnazı seçen halktır. Çünkü bizde siyaset, kamunun çıkarı için yürütülen örgütlü bir faaliyet olarak değil; “bizimkilerden biri”nin yükselip herkesi kurtaracağı bir sahne oyunu olarak algılanır.
Evet, bir sahne oyunu.
Kimi ağlar, kimi alkışlar, kimi ıslık çalar.
Ama finalde, perde hep aynı yere kapanır: Halk yine yoksul, kurnaz yine zengin.
Velhasıl demem o ki…
Kurnazlık, bu topraklarda ahlaktan yoksun bir zeka olarak sunuldukça, siyaset soylu bir amaç değil, kurnazların kendini akıllı diye satma tiyatrosu olarak kalacaktır.
Ve biz, her seçimde aynı oyunu bir kez daha izlemek için bilet alırız. Hem de kendi paramızla.
