ONLAR HEP VARDI

Onlarla büyümek
Onlarla yoğrulmak
Onlarla beslenmek
Ve onların esiri olmak,
Hatta onlara âşık olmak,
Biz öyle mi büyüdük desem; cevabım hiç düşünmeden evet olurdu!
Bilerek mi korkutulduk; terbiye edilmek için mi?
Hangisi olsa masum olurdu korku, ya da ikisi de mi suçlu
Anadan, babadan, cinden periden, kurttan kuştan, dağdan taştan, dinden, derken her şeyden korkutulduk.
Hele bir de kendimizden korkmak öğretildi bize; o en kötüsüydü, çünkü hep yanımızda, dibimizdeydi gölge gibi, öyle düşünme, öyle deme, öyle yapma öğretildi bize. Kafamızın içindeki düşüncelerimizin bize vereceği zarardan korkarken bulduk kendimizi.
Konuşurken düşündüklerimizin hepsini söyleyemez olduk. Neme lazım demeye başladık ve kendi süzgecimizden geçirdik kendimizi.
Sormadan edemeyeceğim kendime: Korkular mı büyüttü bizi, biz mi büyüttük korkuları?
Tabi ki korkularla büyüdüğümüz için, onların esiri olduk ve başladık bizde korkularımızı büyütmeye. Kısır bir döngüye dönüştürdük.
Oysa korkularla değil de mükafatlarla büyümek daha mı güzel olurdu? Ceza değil ödül, korku değil cesaret, utanmak değil gururlanmak mıydı doğru olan? Kim neden esirgedi bunları bizden. Hiç mi aferin denmez, bravo denmez, alkışlanmaz çocuk ruhlar. Ben mi duymadım acaba…!
Burada akla gelen bir soru da korkutanlar kimdi, korkutanları kim korkutmuştu; hep var mıydı bir korkutan, yoksa birileri mi icat etti sonradan, kendi konfor alanları genişlesin diye? İkisi de doğru ancak birisi masum, diğeri bilinçliydi. Amaç tehlikeden korumaksa bizi hadi neyse! diyelim, ancak senin değil, benim hakkım olunca başka…

Ya da sen sus ben konuşayım…