Drejanın ne eski erkekleri kaldı, ne eski kadınları.
Ne eski adetleri kaldı, ne eski töreleri.
Ne eski giysileri kaldı, ne eski yemekleri.
Gün geçtikçe aslımızdan, asaletimizden uzaklaşıyoruz.
Ne yazık ki yeniler eskilerin yerini dolduramuyor.
Hızlı bir surette değişiyoruz.
Buna üzülüyoruz.
Çok iyi inanalım ki eskilerin yaptığı çoğu işler bizim yaptıklarımızdan isabetli idi.
Bir ağırlığımız vardı.
Kadın, erkek asalet kokuyordu.
Kız ile gelin birbirinden fark ediliyordu.
Namus meselesi hariç kimse boşanmıyordu. Boşanma için mahkemeye gitmek ayıptı.
Aile birliği vardı.
Şimdi yediğimiz yemekler eski yemeklerin (kullor, kıfte tıjı, şorbe dav, şorbe mayır’ın) yerini tutmuyor.
O eski kafa dediklerimizin kafaları bizden daha tecrübeli idi.
Yanlış evlilikler yüzünden neslimiz bozuluyor.
Biz bir aşiretiz. Aslımız neslimiz belli idi.
Birbirimizden kız alıp veriyorduk. Kimin nesli nereden geliyor biliyorduk. Kız alıp vermekle akrabalık bağlarımız güçleniyordu.
Büyük vardı. Küçük vardı.
Edep, terbiye utanma vardı.
Elbetteki kültür değişir fakat son zamanlarda çok fazla değiştik.
Drejanlı anne babasına bakar, onları damın deliğinde (kune xenıdo) bırakmaz.
Büyüklerinin yaşlıların önünde ayağa kalkar ellerini öper, saygı gösterir.
Drejanlı komşularından, akrabalarından bağını kesmez.
Drejanlı küsülü olanları barıştırır.
Drejanlı kadın olsun, erkek olsun edep kurallarına uygun hareket eder.
Drejanlı dilini şivesini, konuşur unutmaz.
Bir dil bir insandır.
Anneler mahalli yemeklerimizi yapmalı. Çocukları küçüklükten yemeklerimizi yemeğe alıştırmalıdır.
Düğün, nişan, kız isteme, kirvelik gibi törelerimize uygun hareket etmeliyiz.
Örf adetlerimize uymadığımız takdirde asırlardan beri gelen ağırlığımızı, saygınlığımızı kaybederiz.
Toplumu ayakta tutan inanç, kültür, örf ve adetleridir.
Kazım KILINÇ
