Okuyan Köleler Topluluğu

Bundan 30 yıl önce ocak ayının karlı bir akşamından… diye başlamak isterdim sözlerime. Ama vazgeçtim ne yazarsam yazayım çizelim anlatalım kimse okuyup önemsemeyecek. Geçmişi düşünüp şimdiye bakınca insan çıldıracak gibi oluyor. Çünkü şimdi tek bir amacımız var. O da para para ve para. Kültürel değerleri, örf ve adetleri önemseyen yok.

Vicdanlı davranmak, başkasının hakkını gözetmek, iyilik için yarışma dönemi tamamen bitti, gitti. Şimdi en çok nasıl kazanırım, başkasının ayağını nasıl kaydırırım, kendi çocuğum başkasının çocuğunu nasıl geçer dönemi başladı. Toplum olarak hepimizin tek bir amacı var. Sabit bir gelir kapısı elde etmek. Memurluk olur geçici işçi olur fark etmez. Okuduğunuz okul veya uzmanlaştığınız alan önemli değildir. Tek amaç sabit gelir. Hal böyle olunca bizler hep okuyup takım elbise ve kravat takan insanlar olma peşinde koştuk. Mesleki bir beceri içine girmedik. Günlük tıraş olan, ayakkabısı boyalı bireyler olmak bize tırnak arası kararmış, elinin üst kısmı çatlak dolu kişiler olmadan daha cazip hale geldi. Belki de öyle hissettirdiler.

Ülkemizde hepimiz okuma yarışındayız. Bu yarış, günlük okuduğumuz kitap sayısı değil sadece bir diploma almak üzerinedir. Hal böyle olunca evindeki basit bir musluğu tamir edemeyen, iki çiviyi çakamayan asalak beceriksiz bir insan yapısına büründük. Sadece erkekler için değil bu örneklem. Kadınlar içinde öyle. Etrafınıza bakın; kaç tane çobanlık yapan genç kaldı. Kaç tane su, elektrik, boya-badanadan anlayan genç kaldı. Evinize bir elektrikçi çağırın. Hangi elektrikçi “hemen geliyorum” deyip de aynı gün geldi. Gelmezler, çünkü artık mesleki bilgisi olanlar okuma hevesindekilere patronluk yapıyorlar. Bizler bu toplumun okumuş kölesi olduk. Ustalık becerisi olanlar ise patronlar ve işverenler.

Çok acı değil mi gerçekten. Yahu basit musluk tamiri için zamanında okula gitmeyip babası tarafından bir sucuya çırak olarak verilen bir ustaya yalvarmak zorundasın. O kadar beceriksiz bir toplum olduk ki beceriye sahip olanlar artık randevusuz çalışmaz oldu. Kimsenin elinden iş gelmiyor. Tembelliğimiz aslında bir yol açtı ve bu duruma geldik. Bir ay boyunca çalış çırpın ve cebindeki paranı götürüp 3 dk içerisinde yapılacak bir işlem için öde ve çık. İşte bu yüzden diyorum “Okumuş Köleleriz Biz“.

Ülkemizde hayvancılık Afganistanlı vatandaşlara, tarım Suriyeli vatandaşlara bağlı. Size şunun garantisini verebilirim; mülteciler giderse ülkede tarım ve hayvancılık sekteye uğrar. Bence bu coğrafyayı yerle bir etmenin en güzel yöntemi bu. Okut, tembelleştir ve muhtaç hale getir. Yakında ne demek istediğimi herkes anlayacak ama artık zaman geçmiş olacak.

Yabancı bir film veya dizi izlediğimde villasının yanındaki garajında eski bir aracı tamir eden bir aktörü görünce imreniyorum. Demek ki onlarda herkes iyi kötü bir şeyler anlıyorlar. Youtube’a girin eski evini 180 günde tamir eden birinin videosunu izleyin. Genelde yaşı 30 civarı uzun saçlı ve dövmeli biridir. Yanında bir tane köpeği olur ve tek başına eski bir evi yeniler. Belki video çekip izlenme alabilmek için yapar bunları ama sonuçta o insanların elinden iş geliyor. Bizde üniversite mezunu birini asla ve asla temel ihtiyaç sektöründe çalıştıramazsınız. Eğer ciddi şekilde ihtiyacı varsa mutlaka çalışır onlara bir şey diyemem ekmeklerini taştan çıkaran kişilere hep saygı duyarım. Ama bir lokantada üniversite mezunu işini çok iyi yapan bir birey zor bulursunuz. Sanayide ustalık yapan, babasının tarlasına bakan, hayvancılık yapan üniversite mezunu genç çok fazla yoktur. Çünkü toplumda şöyle bir algı vardır. “Gitti okudu şimdi çobanlık yapıyor“… Sırf bu düşünce yüzünden binlerce gencimiz işsiz bekliyor ve iş bile aramıyor.

Hâlbuki çalışıp helalinden para kazanmak ne kadar da güzel bir şeydir.

Allah bağışlarsa iki oğlum var. Eğer ömrümüz yeterse hem okutup hem de tüm mesleki becerileri kazanabilmeleri için çabalayacağım. Okumamış insanların kölesi olmamaları için elimden geleni yapmayı düşünüyorum. Sizlerin de çocuklarınıza böyle davranmanızı tavsiye ederim.

Saygı ve Hürmetlerimle