BAKIN KİM YÖNETİYOR!

Bazı ülkelerde siyasetçi dediğin adam sabah işe gider gibi gider meclise.
Öğlen sandviç yer, akşam trene binip evine döner.
Koruması yok.
Kırmızı halısı yok.
Devletin uçağına, arabasına binmek aklına bile gelmez.
Çünkü orada siyaset: hizmet.
Kamu görevi.
Milletin parasını harcarken alnı terler, vicdanı sızlar.
Bir açıklama yapacaksa iki gün düşünür, on bilim insanına sorar.
Öyle “gönlümden geçti”, “ben böyle inanıyorum” lafları yoktur.
Laik olur, bilimsel olur, akıllı olur.

Sonra dön bak bizim buralara…

Burada siyaset bir meslek değil, birikim yöntemi.
Paranın, gücün, akrabanın, tarikatın, cemaatin, eş-dost tayininin merkezi.

Hani bir laf vardır ya:
“Devletin malı deniz…”
E bizim siyasetçide de yüzme şampiyonu çok!
Mevzuatta yeri olmayan makamlarda, meşhur “danışman” furyasında, makam arabası, plaka, koruma, geçiş üstünlüğü…
Say say bitmez.

Siyaset, halkı temsil eden bir müessese değil bizde.
Halktan kopuk, kendi etrafında dönen bir yıldız sistemi.
Mitingde başka bağırıyorlar, kuliste başka konuşuyorlar.
Soru sorana azar, eleştirene hakaret.
“Biz ne desek doğrudur” diyen bir özgüven faciası.

Hani halk derdi, hani geçim sıkıntısı?
Yok efendim, onlar için yok.
Onlar hâlâ “dış mihrak”, hâlâ “bize operasyon çekiyorlar” plağında…
Bilim desen düşman, sanat desen gereksiz, üniversite desen mezun veriyor ama fikir vermiyor.

Eğitim desen?
Ağlanacak halde.
Kütüphaneden çok AVM, araştırma merkezinden çok “çay ocağı” açılıyor.
Bir genç bir şey sorunca “sen git TikTok çek” deniyor.

Sonra ne oluyor?
Yurt dışına kaçan beyinler.
Fırsat bulsa valizini alıp kaçacak doktorlar.
Sanatını ifade edemeyen sanatçılar.
En çok da susturulmuş, dert anlatamayan bir halk.

Oysa Batı’da siyasetçi hata yapmaz çünkü bedelini bilir.
Burada ise hata bile “bize kumpas kuruyorlar” bahanesiyle paketlenir, alkışlanır.
Halk da bir şekilde razı edilir.
Bir torba kömürle, bir konserle, bir selfieyle…

Çünkü bizde siyasetçi, hizmet etmeye değil, kendiisini, akrabalarını, çevresini kalkındırmaya gelir.
Ülkeyi büyütmeye değil, kendi imparatorluğunu kurmaya.

Ve ne yazık ki bu tablo, yalnız bizim değil;
Doğu’nun, üçüncü dünyanın kronik hastalığı.

Evet…
Batı’nın siyasetçisi halkı mutlu ettikçe yükselir.
Bizim siyasetçi ise kendini zenginleştirdikçe…
Güçlü olduğunu sanır.