Çocukluğumuzun sokaklarında oynadığımız bazı oyuncaklar vardı. Kim bilir, belki siz de hatırlarsınız: “Kızkaçıran roketleri.” Altından alev alır, bir anda sağa sola savrulur, nereye varacağı belli olmazdı. O roketi eline alan çocuk, roketin çevredekileri ürkütmesinden keyif alır ama çoğunlukla da başına iş açan nahoş bir duruma neden olur ve büyüklerin yasaklamasıyla karşılaşırdı.
Bugün dönüp bakınca görüyorum ki, o oyuncaktan yeteri kadar ders almamış insanlar da var artık aramızda. Ellerinde diplomalar, unvanlar var ama düşünmeden, ölçmeden biçmeden hareket ediyorlar. Sanki cehaletlerini süsleyen birer aksesuar olmuş o belgeler. Ortalığı karıştırıyor, sonra da şaşkınlıkla “Nasıl oldu bu?” diye soruyorlar. Asıl sorulması gereken “Niye böyle yaptım?” sorusunu ise hiç kendilerine yöneltmiyorlar.
Çocuklukta roketin en fazla yapacağı şey minicik bünyesinde taşıdığı barutun ömrü kadardı. Ama insan böyle savruldu mu, hem kendine hem çevresine zarar veriyor. Dahası, bu zarar sanki bir beceriymiş gibi sunuluyor. Oysa yıkımın sanatı olmaz; sadece kaybı olur.
Meslek hayatımda da defalarca şahit oldum. Yanlış yapılan bir küçük işlem, telafi edilmeye çalışılırken çok daha büyük hasarlara yol açabiliyor. Cerrahlık bize, her adımı dikkatle düşünmeyi, yanlış yaptığımızda aceleyle değil, ölçerek düzeltmeyi öğretti. Ne var ki toplumda bazı insanlar tam aksine, kibirle “Ben işimi biliyorum” diye davranıyor. Oysa asıl bilgelik, neyi bilmediğini kabul etmekten geçer.
Bilgi, tek başına kurtarıcı değildir. Onu ölçülü kullanmak gerekir. Bir damla bilgiyi derya sanan, bilgisini gösterişe dönüştüren kişi hem kendini hem çevresini tüketir. Gerçek bilge ise sessizdir, ölçülüdür. Gürültü çıkarmaz, fayda üretir.
Şunu unutmayalım: kimin eline kızkaçıran roketi geçerse geçsin, içindeki akıl ateşi yoksa sonunda kendi elleriyle kendini yakar. En acı tarafı da, o kişinin kendi cehaletini hiçbir zaman tamir etmeye çalışmamış olmasıdır.
Sağlıcakla Kalın
Güzel bir bakış açısı. Nedeni bilinmeyen yasaklara uyulmuyor.