Aşın Tadı, Suyun Bereketi: Yazıhan’ın Sofrası

Malatya yalnızca kayısının anavatanı değil; taşın, toprağın, suyun ve emeğin birbirine karıştığı kadim bir kültür diyarıdır. Bu toprakların kalbinde yer alan Yazıhan, yemeğin sadece karın doyurmak için değil, hatıra taşımak için pişirildiği bir yerdir. Her lokmada bir dua, her tencerede bir sabır gizlidir.

Sabahın erken saatlerinde tandırdan yükselen sıcak ekmek kokusu, Yazıhan’ın en eski selamıdır. Kadınlar hamur yoğururken sabahın sessizliğini berekete dönüştürür. Kahvaltı sofralarında süzme yoğurt, çökelek, zeytin ve tereyağında kızarmış kaygana yumurta bulunur. Bu sofralar yalnızca bir öğün değil, bir yaşam biçimidir.

Yazıhan mutfağında sadeliğin ihtişamı vardır: Kayısı hoşafı, kuru dolma, içli köfte, analı kızlı, sıkma köfte, haşlanmış buğdayla yapılan ayranlı çorba… Her biri sabırla, el emeğiyle, çoğu zaman imece usulüyle hazırlanır. Çünkü burada yemek tek başına yenmez; paylaşıldıkça anlam kazanır.

Malatya’nın iklimi sert ama insanı yumuşaktır. Yazıhan’da kapı çalındığında sofrada ne varsa misafirle paylaşılır. “Tuz ekmeğimiz var” denir, o sözle dostluk başlar. Belki bir tabak mercimek çorbası, belki bir tas ayran… Ama sofranın başköşesinde hep içtenlik oturur.

Yazın altın gibi parlayan kayısı bahçelerinde çocuklar sepet taşır, kadınlar elek sallar. Güneşin altında kuruyan kayısılar, kışın sofralara tat, yüzlere tebessüm getirir. Kayısı, Yazıhan’ın sabrının sembolüdür — her yıl yeniden doğar, yeniden umut verir.

Burada kültür sadece yemekle değil, yaşamla yoğrulmuştur. Düğünlerde davul zurna eşliğinde halaylar çekilir, kış gecelerinde soba başında destanlar anlatılır. Kadınlar kilim dokur, erkekler harmanda imeceye gider. Her işte dayanışma, her sözde saygı vardır.

Yazıhan insanı der ki: “Bizim ekmeğimiz taştan, ama gönlümüz sudandır.”
Ve bu yüzden Malatya’nın kalbinde, bir evin avlusunda pişen her yemek, Anadolu’nun bin yıllık hikâyesini yeniden anlatır.